စၾက၀ဠာ၏ ကနဦးအစ

ဒီအေၾကာင္းကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ စကားပလႅင္ခံပါတယ္။ မွားေနႏိုင္ပါတယ္။ စၾက၀ဠာဘယ္လိုစျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ဒ႑ာရီလာ ေတြရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပၸံရွဳေထာင့္ကေနဆိုရင္လဲ အတိအက်မသိေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားကို စဥ္းစားဖို႔ အသင့္ျပင္ထားပါ။ ဒီေဆာင္းပါးမဖတ္ခင္မွာ မိမိေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းမ်ားကို အဆံုးထိတင္ထားပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာပံုျပင္မ်ားအရဆိုရင္ေတာ့ စၾက၀ဠာဘယ္ကစျဖစ္လဲေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပတဲ့ လူသားတို႔အစကိုေတာ့ ပံုျပင္အခ်ိဳ႕ကေျပာျပထားပါတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးေလးပါးက ဖန္ဆင္းလိုက္ရာမွ လူေတြစျဖစ္လာပါတယ္။ ကမာၻတစ္၀န္း ေရွးဒ႑ာရီမ်ားကို ျပန္လွန္ရွာေဖြၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ပိုလုိ႔ေတာင္ အံ့ဖြယ္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔က စၾက၀ဠာဘယ္ကစျဖစ္လာသလဲဆိုတာကိုပါ စဥ္းစားခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါ့။

အေမရိကတိုက္အလယ္ပိုင္းက ဘိုရႊန္ဂိုလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဒ႑ာရီကေျပာတာကေတာ့…… အားလံုးရဲ႕အစ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ အေမွာင္ထု၊ ေရ၊ နဲ႕ ဘုရားသခင္ ဘန္ဘာ(Bumba) တို႔သာရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဘန္ဘာ ဟာ ဗိုက္ေအာင့္ေ၀ဒနာခံစားေနရာက အန္လိုက္ရာမွာ ေနမင္းႀကီးထြက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီေနမင္းႀကီးဟာ ေရအခ်ိဳ႕ကိုခန္းေျခာက္လိုက္ေစၿပီးေတာ့ ကုန္းေျမမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ဆက္တိုက္ဗိုက္ေအာင့္ေနတုန္းပဲျဖစ္တဲ့ ဘန္ဘာ ဟာ ထပ္အန္ရာမွာ လ၊ ၾကယ္ေတြ နဲ႕ တိရိစာၦန္အခ်ိဳ႕ကို အန္ခ်လိုက္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ က်ားသစ္၊ မိေက်ာင္း၊ လိပ္ စသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူ ေပါ့။

ဒီ ဒ႑ာရီလိုပဲ ကမာၻတစ္၀န္း ဒ႑ာရီေပါင္းမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္လို တီဗီေတြ၊ ဖုန္းေတြ၊ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ဟာ ညအခါ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အစက္ကေလးေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုးအရာေတြပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး တူညီတဲ့ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရႈကာ ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုျမင္ကာ ဒ႑ာရီအသြယ္သြယ္ကို ဖန္တီးယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယေန႔အထိေမးေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ထြက္ေပၚခဲ့ရတဲ့ ယံုတမ္းပံုျပင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ဒီမွာ ရွိေနတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကလာတာလဲ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာၾကားလို႔ရတာကေတာ့ လူသားေတြဟာ ေရွးဘိုးဘီဘင္ေတြကေန တျဖည္းျဖည္းဆင္းသက္လာသူေတြျဖစ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေရွးလူေတြကကို လူသားေတြရဲ႕ အသိညဏ္နဲ႔ နည္းပညာေတြဟာ တစ္ေခတ္ၿပီးတစ္ေခတ္ အစဥ္အဆက္ တိုးတတ္လာေနတယ္ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့ၾကလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုတိုးတတ္ေနတာဟာ အရမ္းႀကီးၾကာခဲ့တာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ႏိုင္သလို ဒီထက္ အမ်ားႀကီး အလုပ္ျဖစ္ရင္ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ခရစ္ယာန္ ပါ။ ဒီအထဲမွာ ဘစ္ေရွာ့ ယူရွာ ေရးသားတဲ့ ကမာၻဦးက်မ္းအရ ဘုရားသခင္ဟာ ဘီစီ ၄၀၀၄၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔၊ ေသာၾကာေန႔ မနက္ ၉ နာရီမွာ ကမာၻႀကီးကို ဖန္ဆင္းခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အျခား ေဘးသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး(ဥပမာ ေတာေတာင္ျမစ္ေခ်ာင္း စသည္တို႔) ဟာ လူသားတို႔သက္တမ္း အနည္းငယ္ေလးအတြင္းမွာလည္း အနည္းငယ္သာေျပာင္းလဲမႈ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယူရွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ကမာၻဦးက်မ္းအရဆိုရင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးဟာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပံုေသတည္ရွိေနခဲ့တာျဖစ္သလို လူသားတို႔စတင္ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ပံုစံအတိုင္း တစ္ထပ္တည္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အစရွိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လူတိုင္း မႏွစ္သက္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဥပမာအားျဖင့္ အႀကီးက်ယ္ဆံုးဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ေတြထဲကတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အရစ္တိုတယ္လ္ ဟာ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ထာ၀ရ တည္ရွိခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ ထာ၀ရတည္ရွိေနတဲ့အရာတစ္ခုဟာ ဖန္ဆင္းခံထားရတဲ့အရာတစ္ခုထက္ ပိုၿပီး ၿပီးျပည့္စံုမယ္။ သူက်ိဳးေၾကာင္းစီစဥ္ခဲ့တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေရႀကီးျခင္း နဲ႔ အျခားေသာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြက လူ႔ယဥ္ေက်းမႈႀကီးကို မူလအစသို႔ အဖန္ဖန္ ျပန္ေရာက္ေစခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ထာ၀ရတည္ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေတြးေတာလိုက္ျခင္းဟာ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေလ့လာဖို႔ လမ္းကို ပိတ္လိုက္သလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူသားတို႔ရဲ႕ ဗီဇအရ ျငင္းခံုျခင္းကို ခံုမင္ၾကပါတယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အစရွိတယ္မရွိဘူး၊ ရွိခဲ့ရင္လဲ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အစျပဳခဲ့တယ္ စတဲ့အခ်က္ေတြဟာ ယေန႔ေခတ္အခ်ိန္အခါအထိ သူတစ္ဖက္ကိုယ္တစ္ဖက္ အျငင္းပြားေနၾကတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ကယ္လို႔ စၾက၀ဠာဟာ အစရွိခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ဦးစြာေပၚလာမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ အဲ့ဒီ အစ မတိုင္ခင္ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာပါပဲ။ ေလာကႀကီးကိုမဖန္ဆင္းခင္ ဘုရားသခင္ဟာ ဘာလုပ္ေနခဲ့ပါသလဲ။ ဒီလူေမးခြန္းေတြေမးတတ္တဲ့လူေတြအတြက္ ငရဲ ကို ျပင္ဆင္ေနခဲ့တာလား။ စၾက၀ဠာ အစရွိတယ္မရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ျပသနာဟာ ဂ်ာမန္ေတြးေခၚပညာရွင္ အန္ျမဴရယ္ကန္႔တ္ အတြက္ အေတာ္ကို ဂရုစိုက္ေတြးေတာစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဒီျပသနာမွာ ေတြးေခၚမႈဆိုင္ရာ အၾကပ္ရိုက္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို ႀကံဳေတြခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ စၾက၀ဠာဟာ အစရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္အနႏၱယူၿပီးမွ အစျပဳခဲ့ရပါလဲ။ ဒါကို သူက စာတမ္း(Thesis) လို႔ေခၚခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျခားတစ္ဖက္ကစဥ္းစားၾကည့္ရင္လဲ တကယ္လို႔ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ထာ၀ရတည္ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ အခုလိုအေျခအေနေတြေရာက္ဖို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္အနႏၱ ယူခဲ့ရပါသလဲ။ ဒါကို တန္ျပန္စာတမ္း(Antithesis) လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီ စာတမ္း နဲ႔ တန္ျပန္စာတမ္း တို႔ဟာ အနႏၱအတိတ္ကေန အနႏၱအနာဂတ္ ကို သြားတာပါပဲ။ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္လိုစၾက၀ဠာမ်ိဳးပဲတည္ရွိေနပေစေပါ့။ ဒီအခ်က္ဟာလဲ ယေန႔ေခတ္ သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ က႑တစ္ခုအျဖစ္ ေနရာယူထားဆဲပါ။

၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အိုင္းစတိုင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ ဂႏၱ၀င္ ေယဘုယ်ႏႈိင္းရသီအိုရီ(General Theory of Relativity) ကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ဟင္းလင္းျပင္နဲ႔အခ်ိန္ဟာ သီးျခားစီမဟုတ္ပဲ ပူးတြဲျဖစ္တည္ေနတယ္၊ မည္သည့္ျဖစ္ရပ္မဆို ပံုေသရႈေထာင့္တစ္မ်ိဳးထဲကေန ရႈလို႔မရဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ စၾက၀ဠာထဲက ၀တၳဳ နဲ႔ စြမ္းအင္ ဒီႏွစ္ခုရဲ႕ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အတိုင္းအတာတို႔အေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအရာေတြဟာ လက္ရွိ စၾက၀ဠာအတြင္းမွာပဲ အက်ံဳး၀င္တာပါ။ ဒီစၾက၀ဠာအျပင္ဘက္၊ ဒီစၾက၀ဠာမစခင္ ကာလ အတြက္ အသံုးမ၀င္ပါဘူး။ ဒါဟာ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းမွာ ေျမာက္ဘက္က ဘယ္ဘက္လဲလို႔ ေမးေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အေျဖမရွိ၊ အသံုးခ်လို႔မရပါဘူး။ တကယ္လို႔ ၁၉၂၀ မတိုင္ခင္က လူေတြယံုၾကည္ခဲ့တဲ့အတိုင္း စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ေျပာင္းလဲမႈရွိမေနဘူးလို႔ ယူဆလိုက္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာလဲ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္စရာမလိုပါဘူး။ အလြန္ဆံုးေကာက္မယ္ဆိုရင္ သက္ရွိေတြနဲ႔ ကမာၻႀကီး ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အစရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကမ္းေျခမွာရွိတဲ့ ခရုေလးေတြလို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပၚလာပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္ရွိမႈအေပၚ အသားေပးတဲ့ အေတြးအေခၚေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ျဖစ္ေပၚေစလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုကၽြန္ေတာ္တင္ျပသြားတဲ့ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ိဳးျပဳလုပ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြနဲ႔ အေတြးအေခၚပညာရွင္ေတြရဲ႕ ဖေလာ္ ေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီး အႏုမာန(Hypothesis) တစ္ခုတင္ျပသြားမွာပါ။ ဒါဟာ မွန္တယ္မွားတယ္ ဆိုတာကို က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုရင္ လြတ္လပ္စြာေစာဒက တက္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အခ်ိဳ႕ေသာ ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားဟာ တိက်တဲ့အခ်က္အလက္ေတြဆိုေပမယ့္ အသစ္အသစ္ေသာ ေလ့လာေတြ႕ရွိမႈေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး အမွားျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သတိျပဳပါ။ (သိပၸံပညာမွာ ဘယ္အရာမွ တရားေသမရွိပါ။ က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုမယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ အခ်ိန္မေရြးလြတ္လပ္စြာ ေစာဒက တက္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ မည္သည့္သိပၸံပညာရွင္ကမွ သင့္ကို အေရးယူမည္မဟုတ္ပါ။ သီအိုရီအေဟာင္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းမ်ားလဲ သူတို႔မွာမရွိပါ။)

ယခု အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စၾက၀ဠာပံုစံတူငယ္ ႏွစ္ခုကို စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ကမွ ဖန္ဆင္းခံခဲ့ရတဲ့ စၾက၀ဠာ နဲ႔ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကာလတာရွည္တည္ရွိခဲ့တဲ့ စၾက၀ဠာ ပါ။ အဆိုပါ တစ္ႏွစ္ထက္ ပိုၿပီးသက္တမ္းရင့္တဲ့ စၾက၀ဠာပံုစံငယ္ဟာ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ အရာေတြကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ႏွစ္ပဲသက္တမ္းရွိတဲ့ ပံုစံငယ္ကေတာ့ ေျဖရွင္းေပးစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပဲသက္တမ္းရွိတဲ့ စၾက၀ဠာပံုစံငယ္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရပါမယ္။ အဲ့ဒီတစ္ႏွစ္ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စဥ္းစားေနစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ေျပာင္းလဲမႈမရွိတဲ့စၾက၀ဠာအယူအဆ ဆိုတာဟာ ရုတ္တရတ္ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာလဲဆိုေတာ့ အက္ဒ္၀င္ဟတ္ဘယ္(Edwin Hubble) ဟာ ၀ီလ္ဆင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တယ္လီစကုတ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သုေတသနတစ္ခုကို ျပဳလုပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဟတ္ဘယ္ဟာ ဘာကိုေတြ႔ရွိခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ၾကယ္မ်ားဟာ အာကာသအတြင္းမွာ ေနရာတက် ျဖန္႔ႀကဲထားတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဂလက္ဆီလို႔ေခၚတဲ့ ၾကယ္အစုအေ၀းကိုယ္စီမွာ တည္ရွိေနၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ ဂလက္ဆီေတြဆီကလာတဲ့ အလင္းေတြရဲ႕ အလ်င္ကို တိက်စြာ ပိုင္းျခားတိုင္းတာဖို႔ ဟတ္ဘယ္ က ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ မထင္မွတ္တာတစ္ခုကို သြားၿပီးေတြ႕ရွိလိုက္ပါတယ္။ ဂလက္ဆီေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေ၀းရာကို အစဥ္တစိုက္ ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ၾကယ္ေတြဆီက လာတဲ့အလင္းေတြရဲ႕ ေရာင္စဥ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ရာမွာ အနီဘက္ကို ယိုင္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။(Red shift လုိ႔ေခၚပါတယ္။) Doppler Effect အရ အနီဘက္ယိုင္တဲ့အလင္းေတြဟာ ေ၀းရာကို ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီးေတြ႕လိုက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေ၀းေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေ၀းကိုပိုၿပီး ျမန္ျမန္ေရြ႕လ်ားေလျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို သင္ဟာ မမႈတ္ရေသးတဲ့ပူစီေပါင္းတစ္လံုးကို ေဆာ့ပင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ မွင္စက္ကေလးေတြလိုက္မွတ္ထားပါ။ ၿပီးေတာ့ ပူေပါင္းကို မႈတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီအစက္ကေလးေတြဟာ ေဘးကို ကိုယ္စီ ျပန္႔ကားေ၀းကြာသြားၾကတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုနကေျပာသလိုပဲ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္အတိုင္း ျပန္႔ကားေနတာပါ။ လူအမ်ားထင္သလို မေျပာင္းလဲပဲ တည္တန္႔တည္ရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ျပန္႔ကားေနတာပါ။ ဂလက္ဆီတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုၾကားအကြာအေ၀းေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပိုပိုၿပီး ႀကီးမားလာပါတယ္။

ေဟာဒီ စၾက၀ဠာႀကီး ျပန္႔ကားေနတယ္ဆိုတာဟာ သိပၸံသမိုင္းမွာေတာ့ အရမ္းကို အကၡရာက်တဲ့ ေတြ႕ရွိမႈႀကီးတစ္ရပ္ပါပဲ။ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အစရွိရမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ အျပည့္အ၀ကို မွန္ကန္သြားပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီၾကာခဲ့တဲ့ အျငင္းပြားမႈတစ္ခုဟာ အဆံုးသတ္သြားပါၿပီ။ တစ္ကယ္လို႔ ဂလက္ဆီေတြဟာ အေ၀းကိုျပန္႔ကားေနတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက အလြန္နီးနီးကပ္ကပ္ရွိခဲ့မေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့အလ်င္ဟာ ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈေတြအတိုင္း အရင္တုန္းကလည္း ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ဘီလီယံ ေလာက္က အမွတ္တစ္မွတ္တည္းမွာ သြားဆံုေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအမွတ္ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စၾက၀ဠာရဲ႕ အစ ပဲလား။ သိပၸံပညာရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အစရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိပ္မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုတာ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခုသိထားတဲ့ ရူပေဗဒပညာရပ္ ကို ယိုယြင္းေနေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခုခုမွာေတာ့ မွားေနပါၿပီ။ ဒီအခ်က္ကို ဆင္ေ၀ွ႕ရန္ေရွာင္ျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္နည္းလမ္းေတာ့ေပၚလာပါၿပီ။ ဒီနည္းလမ္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိထားတဲ့ သဘာ၀နိယာမအားလံုးရဲ႕ အျပင္က ျဖစ္ရပ္ထူးတစ္ခုျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားသခင္ (၀ါ) ဖန္ဆင္းရွင္ ပါပဲ။ သူက စၾက၀ဠာကို အစပ်ိဳးခဲ့တာပါပဲတဲ့။ ဒီအခ်က္ကိုလည္း သိပၸံပညာရွင္အားလံုးနီးပါးက လက္မခံႏိုင္ပါ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သိပၸံပညာရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုက မသိတာကိုသိေအာင္လုပ္ဖို႔ပါ။ စဥ္းစားရက်ပ္သြားၿပီး အသိခက္တဲ့ျဖစ္ရပ္ေပၚလာတာနဲ႔ သက္ေသမရွိ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ အရာတစ္ခုအေပၚ လႊဲမခ်ခ်င္ပါ။ မသိတာကို မသိဘူးေျပာတာရွက္စရာမဟုတ္ပါ။ မသိပဲနဲ႔ သိသေယာင္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္တာကမွ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ သိပၸံပညာဘက္ကတင္သြင္းလာတဲ့ ေနာက္ထပ္ သီအိုရီတစ္ခုကေတာ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ဘြန္ဒီ၊ ဂိုးလ္ နဲ႔ ဟိြဳင္းလ္ တို႔ရဲ႕ တည္ၿမဲျခင္းသီအိုရီ(Steady State Theory) ပါပဲ။

တည္ၿမဲျခင္းသီအိုရီ မွာဆိုရင္…. ဂလက္ဆီမ်ားဟာ အေ၀းကို ျပန္႔ကားေရြ႕လ်ားေနတာေၾကာင့္ အသစ္အသစ္ေသာ ဂလက္ဆီေတြဟာ အာကာသဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာရွိတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ အက္တမ္ေတြရဲ႕ ေပါင္းစည္းမႈေတြကတစ္ဆင့္ အစဥ္တဆက္ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ ဘယ္ေနရာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အတူတူပဲျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဘက္ဘက္က အရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေ၀းကိုေရြ႕ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီအခ်က္ဟာ အေကာင္းဘက္ကေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို အက်ိဳးရွိပါတယ္။ တိက်တဲ့ခန္႔မွန္းခ်က္ျဖစ္ၿပီး အေပၚယံေလ့လာရံုနဲ႕ကို စမ္းသပ္ႏိုင္ပါတယ္။ မာတင္ရိုင္းလ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကန္းဘရစ္ခ်္က ေရဒီယိုနကၡတာယာအဖြဲ႕ဟာ ၁၉၆၀ အေစာပိုင္းမ်ားမွာ အင္အားေပ်ာ့ ေရဒီယိုဆစ္ဂ္နယ္မ်ားကို ေလ့လာစစ္တမ္းေကာက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီဆစ္ဂ္နယ္မ်ားရဲ႕ မူလဇစ္ျမစ္အမ်ားစုဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂလက္ဆီအျပင္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ပိုၿပီး အင္အားေလ်ာ့နည္းေလေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပိုေ၀းေလေလျဖစ္တယ္လို႔ ေယဘုယ်ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ တည္ၿမဲျခင္းသီအိုရီ နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္အပါအ၀င္ အျခားေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ တည္ၿမဲျခင္းသီအိုရီ ဟာ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

စၾက၀ဠာ ဟာ အစရွိတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ႀကိဳးစားမႈတစ္ခုကေတာ့ စၾက၀ဠာဟာ ျပန္႔ကားၿပီး ျပန္က်ံဳ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ျပန္က်ံဳ႕၀င္တဲ့အခါ အမွတ္တစ္မွတ္တည္းမွာ ျပန္မဆံုပဲ လြဲသြားၿပီးေတာ့ ထပ္မံ ျပန္႔ကားသြားျပန္ဦးမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Lifshitz နဲ႔ Khalatnikov တို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဒီသီအိုရီကို စတင္ အဆိုျပဳခဲ့တာပါ။ ဒီအဆိုဟာ ကားလ္မာ့စ္ ရဲ႕ အေတြးအေခၚတို႔နဲ႔လဲ သြယ္၀ိုက္ကိုက္ညီေနၿပီး စၾက၀ဠာဟာ ဖန္ဆင္းခံခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ေသြဖယ္ၿပီးသားျဖစ္တာေၾကာင့္ ရုရွားသိပၸံပညာရွင္မ်ားအၾကား စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုအျဖစ္ ေရပန္းစားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္လို႔ အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ ေယဘုယ်ႏႈိုင္းရသီအိုရီဟာ မွန္ကန္တယ္ဆိုရင္ စၾက၀ဠာဟာ အစရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ စၾက၀ဠာအစလို႔ေျပာတာထက္ အခ်ိန္ရဲ႕ အစလို႔ေျပာရင္ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ မူလအစမွာ အမွတ္တစ္မွတ္တည္းရွိခဲ့ၿပီး သိပ္သည္းမႈအနႏၱ ျဖစ္ၿပီး ဟင္းလင္းျပင္ရဲ႕ ေကြးညြတ္မႈဟာလည္း အနႏၱလိမ္ေကြးေနပါလိမ့္မယ္။ (ဒီအခ်က္ဟာ ႏႈိုင္းရသီအိုရီအား မေလ့လာရေသးသူအတြက္ေတာ့ နားလည္ရခက္မွာပါ။ ႏႈိုင္းရသီအိုရီကို ဒီမဂၢဇင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထပ္ေရးထားပါေသးတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။) စၾက၀ဠာဟာ သိပ္သည္းမႈအနႏၱရွိဖူးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ ၁၉၆၅ ေအာက္တိုဘာလ မွာ ေလ့လာေတြ႔ရွိမႈေတြကတစ္ဆင့္ စတင္လာပါတယ္။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း ရဲ႕ ေနာက္ခံမုိက္ခရိုေ၀့ဖ္ မ်ားအား ေတြ႕ရွိမႈနဲ႔ အတူတူစတင္ခဲ့တာပါ။ ဒီ မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ေတြဟာ သင့္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္စက္ထဲမွာရွိတဲ့ လႈိုင္းေတြနဲ႔ ဆင္တူပါပဲ။ အနည္းငယ္သာ အင္အားေလ်ာ့နည္းပါတယ္။ သင့္ေခါက္ဆြဲကို ၂၇၁.၃ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္မွာ ျပဳတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ ေတြကို သင္ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ သင့္အိမ္က တီဗီကို လိုင္းအလြတ္တစ္ခုမွာ ထားၿပီးဖြင့္ထားပါ။(ခ်န္နယ္လ္ အလြတ္ကိုေျပာတာပါ။) ခဏၾကာတဲ့အခါ တီဗီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ သင္ေတြ႕ရမယ့္ အျဖဴေရာင္အစက္ကေလးေတြဟာ အဲ့ဒီေနာက္ခံ မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ေလးေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ ဒီလႈိင္းေတြကို ေနာက္ခံမိုက္ခရိုေ၀့ဖ္(Background of microwaves) လို႔ေခၚရတာဟာ သူတို႔ဟာ အလြန္ပူျပင္းၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စၾက၀ဠာျပန္႔ကားလာတာနဲ႔အမွ် ဒီေနာက္ခံမုိက္ခရိုေ၀့ဖ္ေတြဟာလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း ေအးလာကာ ေနာက္ဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိေတာ့ စၾက၀ဠာစတင္ျဖစ္ေပၚစဥ္ မဟာေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ရပ္ရဲ႕ လက္က်န္မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ ေတြဟာ သိသာစြာရွိေနဆဲပဲျဖစ္ပါတယ္။

စတီဖင္ေဟာ့ကင္း နဲ႔ ပန္ရို႕စ္တို႔ရဲ႕ Singularity သီအိုရီမ်ားဟာ စၾက၀ဠာဟာ အစရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဦးေဆာင္သြားေပမယ့္ ဘယ္လိုအစျပဳခဲ့သလဲဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ 

(ယေန႔သိပၸံပညာရွင္မ်ားဟာ စၾက၀ဠာကိုစတင္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ မဟာေပါက္ကြဲမႈျဖစ္ရပ္ၿပီး ၁၀^-၄၃ စကၠန္႔(ဒသမေနာက္မွ သုည ၄၃ လံုး) ေနာက္ပိုင္းက ျဖစ္ရပ္ေတြကို တြက္ခ်က္ႏိုင္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကို လံုး၀မသိေသးပါဘူး။ ဒီ ၁၀^-၄၃ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ေလးကို ပလန္႔က္အခ်ိန္ Planck’s Time လို႔ေခၚပါတယ္။) အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ ေယဘုယ်ႏိႈင္းရသီအိုရီ ဟာ ဒီအခ်ိန္ေလးရဲ႕ ဟိုဘက္ေရာက္သြားရင္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ ျပိဳပ်က္သြားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိုင္းစတိုင္းေရာ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းေရာက စၾက၀ဠာဘယ္လိုအစျပဳခဲ့တယ္ဆိုတာကို မေျပာႏိုင္ပဲ သူအစပ်ိဳးၿပီးေနာက္ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုသာေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္း နဲ႔ ပန္ရို႕စ္တို႔ရဲ႕ Singularity သီအိုရီမ်ားကို ေျဖရွင္းဖို႔ သင္ဟာ နည္းလမ္း ႏွစ္လမ္းနဲ႔ ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ စၾက၀ဠာႀကီးကို ဖန္ဆင္းခဲ့တယ္ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေဟာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဂၽြန္ေပါလ္ က ေတြးေတာခဲ့တဲ့နည္းလမ္းပါ။ ဗာတီကန္စီးတီး မွာျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ခရစ္ယာန္သာသနာရႈေထာင့္ရဲ႕ စၾက၀ဠာဆိုင္ရာအစည္းအေ၀းမွာ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးကေျပာခဲ့တာပါ။ ဘာေျပာခဲ့လဲဆိုေတာ့ စၾက၀ဠာအစပ်ိဳးၿပီးေနာက္ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ေလ့လာတာဟာ လက္သင့္ခံလို႔ရေပမယ့္ ဘယ္လုိအစျပဳခဲ့သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေလ့လာဖို႔မသင့္ဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဖန္ဆင္းျခင္းဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခမ္းနားတဲ့အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွသိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးကို ေလးစားသမႈရွိေပမယ့္ ဒီအခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါရေစ။ သိပၸံပညာရွင္အားလံုးလိုလိုကလည္း ဒီေျပာၾကားခ်က္ကို ဥေပကၡာျပဳၿပီးေတာ့ ဆက္လက္ေလ့လာေနၾကဆဲပါ။

Singularity သီအိုရီကိုေျဖရွင္းႏုိင္မယ့္ ေနာက္နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ သိပၸံပညာရွင္အားလံုးလိုလို သေဘာက်ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ ေယဘုယ်ႏႈိင္းရ သီအိုရီဟာ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ဆြဲငင္အားစက္ကြင္းေတြ အလြန္အားေကာင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အသံုးမ၀င္ခဲ့ဘူး၊ ဒီ ႏိႈင္းရသီအိုရီ ထက္ပိုၿပီး ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ သီအိုရီတစ္ခုကို လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ ႏိႈင္းရသီအိုရီဟာ ႀကီးမားတဲ့အရာ၀တၳဳေတြမွာ အသံုး၀င္တယ္။ အက္တမ္ထက္ေသးငယ္တဲ့ အရာေတြအတြက္က်ေတာ့ မမွန္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကြမ္တမ္သီအိုရီ ဟာလည္း အက္တမ္ေအာက္ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ အရာေတြမွာ အသံုးက်ေပမယ့္လည္း ႀကီးမားတဲ့အရာေတြမွာ အသံုးမ၀င္ျပန္ပါဘူး။ ဒီသီအိုရီႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းေပးႏိုင္မယ့္ ရဲရင့္တဲ့သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦး၊ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ေလာင္းတစ္ဦးကို ကမာၻ႕သိပၸံအသိုင္းအ၀ိုင္းက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ အဆိုပါ သီအိုရီဟာ စၾက၀ဠာႀကီးဘယ္လိုစတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပႏုိင္မွာျဖစ္လို႔ပါပဲ။ စၾက၀ဠာဟာ ၁၀^-၃၅ မီတာအရြယ္အစားသာရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီသီအိုရီ ႏွစ္ခုဟာ ေပါင္းစည္းႏိုင္ေနပါတယ္။ ဒီအေျခအေနတစ္ခုတည္းမွာပါပဲ။ ဒီအရြယ္အစားကို Planck’s Length လို႔ေခၚပါတယ္။ (စၾက၀ဠာဟာ Planck’s Time အခ်ိန္မွာ Planck’s Length အရြယ္အစားရွိခဲ့တယ္ေပါ့။)

အခုဆိုရင္ သင္ဟာ စၾက၀ဠာဟာ အစရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိေနပါၿပီ။။ ဘယ္လိုစခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူး။ အဲ့ဒီလိုပဲ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္မလဲဆိုတာေကာ သိၿပီလား။ မသိေသးပါဘူး။ ဒါဟာလဲ သိပၸံပညာရွင္ေတြ အျငင္ပြားေနတဲ့ ပေဟဋိတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္မ်ားကို သီအိုရီမ်ားအရေတာ့ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ တကယ္အရွိသိပ္သည္းျခင္း နဲ႔ သီအိုရီမ်ားက တြက္ခ်က္ရရွိတဲ့ သိပ္သည္းျခင္းအခ်ိဳးကို အိုမီဂါ(Ω) လို႔ ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။ (Ω) ဟာ စၾက၀ဠာတြင္းမွာ အေရးအပါဆံုး ကိန္းေသျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ ၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ပါ။

• တကယ္လို႔ (Ω) ဟာ တစ္ နဲ႔ အတိအက်ညီေနခဲ့မယ္ဆိုရင္(တစ္နည္းအားျဖင့္ တကယ့္အရွိ သိပ္သည္းျခင္းနဲ႔ သီအိုရီကတြက္ခ်က္လို႔ရတဲ့ သိပ္သည္းျခင္းတုိ႔ အတိအက်တူေနခဲ့လွ်င္) စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရွိ တစ္သမတ္ႏႈန္းနဲ႕ ဆက္လက္ျပန္႔ကားေနမွာျဖစ္ပါတယ္။

• အကယ္၍ (Ω) ဟာ တစ္ေအာက္ အနည္းငယ္မွ်သာ ေလ်ာ့နည္းေနမယ္ဆိုရင္ (Ω<1) စၾက၀ဠာဟာ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္မရွိ အစဥ္တိုးေနတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ျပန္႔ကားမွာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အရမ္းေ၀းလွတဲ့အနာဂတ္မွာ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ဗလာစၾက၀ဠာႀကီးျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို အပြင့္စၾကာ၀ဠာ Open Universe scenario လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ၾကယ္ေတြတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားအလြန္ေ၀းလံသြားတာေၾကာင့္ အရမ္းေ၀းလွတဲ့အနာဂတ္မွာ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ေအးခဲၿပီး အဆံုးသတ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
• တကယ္လို႔ (Ω) ဟာ တစ္ထက္ အနည္းငယ္ ပိုႀကီးေနခဲ့ရင္(Ω>1) ျပန္႔ကားေနတဲ့ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ျပန္႔ကားႏႈန္းတစ္ျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္းလာကာ ေႏွးေကြးသြားမယ္၊ ၿပီးရင္ ရပ္သြားမယ္။ ၿပီးရင္ အထဲကိုျပန္က်ံဳ႕၀င္ၿပီး မဟာဖိသပ္ညွပ္သိပ္မႈႀကီး (Big Crunch) ျဖစ္သြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ မဟာေပါက္ကြဲမႈျပန္ျဖစ္ၿပီး စၾက၀ဠာျပန္လည္စတင္လာမွာပါ။ အခုတင္ျပသြားတာေတြဟာ အႏုမာန (Hypothesis) ေတြျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈေတြက ရရွိလာတဲ့ ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြမဟုတ္ေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ စၾက၀ဠာေလ့လာေရးဆိုင္ရာ ပညာရပ္မွာ တဟုန္ထိုးတိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ အုိင္းစတိုင္းရဲ႕ ေယဘုယ်ႏိႈင္းရ သီအိုရီ နဲ႔ ျပန္႔ကားေနတဲ့စၾက၀ဠာအယူအဆ တို႔ဟာ ထာ၀ရတည္ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းစၾက၀ဠာအယူအဆကို ဆုတ္ၿဖဲလိုက္ပါတယ္။ ႏိႈင္းရသီအိုရီ ကေျပာတာကေတာ့ စၾက၀ဠာအပါအ၀င္ အခ်ိန္ ဟာ အစရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအစကို မဟာေပါက္ကြဲမႈ (Big Bang) လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ဟာ တြင္းနက္မ်ားနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသံုးသပ္ခ်က္ကို စၾက၀ဠာေနာက္ခံမိုက္ခရိုေ၀့ဖ္မ်ား နဲ႔ တြင္းနက္မ်ားကို ေတြ႕ရွိမႈမ်ားက ေထာက္ခံလာပါတယ္။ ဒါဟာ စၾက၀ဠာေလ့လာမႈသမိုင္းမွာ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တဲ့ ေတြ႔ရွိမႈႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေယဘုယ်ႏႈိင္းရသီအိုရီဟာ စၾက၀ဠာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃.၈ ဘီလီယံ ခန္႔က မဟာေပါက္ကြဲမႈနဲ႔စတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပႏုိင္ေပမယ့္ စၾက၀ဠာကိုယ္၌က အဲ့ဒီမဟာေပါက္ကြဲမႈကေန ဘယ္လိုစျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာကိုေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏႈိင္းရသီအိုရီဟာလည္း စၾက၀ဠာဆိုင္ရာ အဓိကေမးခြန္းႀကီးကို အေျဖမေပးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ အခုသူျဖစ္ေနသလို ျဖစ္ေနရတာလဲ။ တကယ္လို႔ ေယဘုယ်ႏိႈင္းရသီအိုရီ နဲ႔ ကြမ္တမ္သီအိုရီႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စၾက၀ဠာဘယ္လိုစတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို အေျဖေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရပါတယ္။

ယခုကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ကာလကို အထြတ္အထိပ္ကာလလို႔ေခၚႏုိင္ပါတယ္။ အဆိုပါ သီအိုရီႏွစ္ခု လက္ထပ္ေပါင္းစည္းႏိုင္လိုက္ျခင္းဟာ အစစအရာရာတိုးတတ္သြားမွာျဖစ္ၿပီး ၾကယ္မ်ားနဲ႔ ဂလက္ဆီမ်ားအျပင္ စၾက၀ဠာအတြင္းမွာရွိတဲ့ အျခားေသာအရာမ်ားအားလံုး ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုပါ သိရွိႏိုင္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားရဦးမွျဖစ္ေပမယ့္ စၾက၀ဠာရဲ႕ မူလအစကို နားလည္သိရွိလာႏိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာေရာက္ရွိေနၿပီး မၾကာခင္ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အာကာသယာဥ္မ်ားကို နည္းပညာျမင့္စြာထုတ္လုပ္ လႊင့္တင္ၿပီး သူတို႔ၾကားက အကြာအေ၀းကိုတိုင္းတာျခင္းအားျဖင့္ စၾက၀ဠာေနာက္ခံမိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ မ်ားကို တိက်စြာ တိုင္းတာေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကာလအသီးသီးမွာရွိခဲ့တဲ့ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ သိပ္သည္းမႈကို တိတိက်က်တုိင္းတာႏိုင္ေတာ့မွာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ႀကီးမားတဲ့ေအာင္ျမင္မႈမ်ားစြာ ရရွိခဲ့ေပမယ့္ အရာရာကိုေတာ့ မေျဖရွင္းရေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိေသးတာ၊ သိပၸံပညာက မေျဖရွင္းႏုိင္ေသးတာေတြဟာ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနပါေသးတယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ သိပ္သည္းျခင္းကိုပါ အတိအက်မသိေသးတဲ့အျပင္ ျပန္႔ကားႏႈန္းရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြကိုပါ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေတြကို မသိေသးပဲနဲ႔ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ကိုလည္း ေရေရရာရာသိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ထာ၀ရ ျပန္႕ကားသြားမွာလား။ ဒီေဖာင္းပြမႈဟာ သဘာ၀တရားႀကီးရဲ႕ နိယာမ တစ္ခုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ၿပီးက်ံဳ႕၀င္သြားဦးမွာလား။ အခုဆိုရင္ ေလ့လာေတြ႔ရွိမႈေတြ နဲ႔ သီအိုရီေတြက ရရွိလာတဲ့ ရလာဒ္ေတြဟာ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ သိပၸံပညာ နဲ႔ စၾက၀ဠာႀကီးကို ေလ့လာရတာ အရမ္းကို စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေတာ္ရံုတက္ၾကြတဲ့စိတ္ဓာတ္ေလာက္နဲ႔လဲ ေလ့လာလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းေျပာသလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စၾက၀ဠာျပင္က်ယ္ႀကီးထဲက သာမန္အဆင့္ရွိတဲ့ ၾကယ္တစ္လံုးကို လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ၿဂိဳဟ္ငယ္ေလးတစ္လံုးေပၚက အဆင့္ျမင့္ေမ်ာက္မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စၾက၀ဠာႀကီးအေၾကာင္းကိုေလ့လာေနပါၿပီ။ ဒီအခ်က္ဟာ အရမ္းကို အားရဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အခုဆို သမိုင္းခ်ီခဲ့တဲ့ ကာလအရွည္ၾကာေမးခြန္းေဟာင္းႀကီးကို အဆံုးသတ္ေျဖဆိုႏိုင္ဖို႔ နီးစပ္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာ့ေၾကာင့္ဒီေနရာမွာ ရွိေနၾကရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ကေရာက္လာၾကတာလဲ။

- သာထက္ေအာင္