ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွ ျမင့္ျမတ္ေသာ ပါရမီရွင္

Nikola Tesla

ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႔ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ က ဆိုးပါတယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာကို လာတာ လမ္းမွာ အထုတ္ေတြ အကုန္ အခိုးခံခဲ့ရတယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိတာ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္နဲ႔ စာတစ္ေစာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႔ ေသာမက္စ္အက္ဒီဆင္ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မမက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီကမာၻႀကီး ပိုေကာင္းလာေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေပးသြားခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ရွင္အက္ဒီဆင္ ထြင္ထားတဲ့ ဒိုင္နမိုကို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းတာေပါ့။ သူက ေျပာတယ္။ ေအာင္ျမင္ရင္ ေဒၚလာ ငါးေသာင္း ေပးမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒါကို မၾကားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားတာ သူ႔ကုမၸဏီရဲ႔ဒိုင္နမိုေမာ္ဒယ္ကို ျပင္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့စကားပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ရက္ကို ၂ နာရီပဲ အိပ္ၿပီး ၄ လၾကာ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီႀကီးလဲ အျမတ္ေငြေတြ အမ်ားႀကီးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ အက္ဒီဆင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ ျပံဳးျပခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စား၀တ္ေနေရးက်ပ္တည္းလားၿပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အစာမွန္မွန္စားဖို႔ ပိုက္ဆံလိုလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ အက္ဒီဆင္က ေဒၚလာ ငါးေသာင္းေပးမယ္ ေျပာထားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ အက္ဒီဆင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၊ ရယ္ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“Tesla, you don’t understand our American humor.”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရ မလဲဗ်ာ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္က သူေထာက္ပံ့ေပးမယ္ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အက္ဒီဆင္ရဲ႕ ကုမၸဏီက ထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္နဲ႔ ကုမၸဏီ တစ္ခုေထာင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီစီ စနစ္ကို သိပ္မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ။ ဂ်င္နေရတာ ရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ အနီးတစ္၀ိုက္ပဲ လွ်ပ္စစ္ရတယ္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို ဂ်န္နေရတာထားဖို႔ မလြယ္တဲ့ ေနရာေတြမွာဆုိ လွ်ပ္စစ္မရႏိုင္ဘူး။ ဂ်န္နေရတာေတြ အမ်ားႀကီး ေနရာတိုင္းမွာထားေနရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကမာၻလံုး အနာဂတ္မွာ လင္းလက္ေနေစခ်င္တာဗ်။ တစ္ကမာၻလံုး လွ်ပ္စစ္ကို အဆင္ေျပေျပ သံုးေစခ်င္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေအစီ စနစ္ကို စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ။ ေဟာ… ဟိုး အေ၀းႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ေနအိမ္ေတြကို မီးေပးလို႔ ရၿပီဗ်ာ။ အိမ္တိုင္းလိုလို ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ရွင္ေဟာင္း အက္ဒီဆင္ထြင္ေပးတဲ့ မီးသီးေလးေတြကို ဖြင့္ၿပီး စာဖတ္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ၀မ္းသာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ အပိုအရွန္ တကယ္မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေထာက္ပ့ံေပးေနတဲ့ ပိုက္ဆံပဲရွိပါတယ္။ လံုေလာက္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ လိုအပ္တာက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ရက္စားဖို႔ နဲ႔ လူေတြေကာင္းက်ိဳးအတြက္၊ ကမာၻႀကီးပိုမို ေကာင္းမြန္လာဖို႔အတြက္ တီထြင္ေနဖို႔ ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေျပာေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္တစ္ခု တီထြင္ဖို႔ စဥ္းစားမိၿပီဆိုတိုင္း။

ကၽြန္ေတာ္ ေရဒီယို ထြင္ၾကည့္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ပံုမတင္လိုက္ရဘူး။ ဒီပစၥည္းကိုလဲ လူေတြ သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူးထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ၾကည့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ မာကိုနီ ဆိုတဲ့ တီထြင္သူတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ ေရဒီယိုကို အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ၿပီး မွတ္ပံုတင္လိုက္တယ္။ ေဟာ.. သူ႔ကို ေရဒီယို ထြင္လို႔တဲ့ ႏိုဘယ္လ္ဆု ဆိုလား ဘာလား ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို သူက လုပ္သြားတဲ့အတြက္ အဲ့ပစၥည္းလဲ တစ္ကမာၻလံုး အသံုးျပဳၾကေတာ့မွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ coil တစ္ခုကို ထြင္ၾကည့္တယ္ဗ်။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပတယ္။ ေအာင္ျမင္ၿပီဗ်ာ။ ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ခင္ဗ်ား အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ လွ်ပ္စစ္လက္ခံတဲ့ ဂ်င္နေရတာေလးတစ္လံုးရွိတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ လွ်ပ္စစ္ကို အခမဲ့ သံုးႏိုင္ေတာ့မယ္။ ေဟာၾကည့္… ၂၅ မိုင္အကြာမွာ ရွိတဲ့ မီးသီးလံုး ရာေပါင္းမ်ားစြာ လင္းလက္ေနၿပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ တစ္ကမာၻလံုး လွ်ပ္စစ္ကို အခမဲ့ သံုးႏိုင္ေတာ့မယ္။

ဗ်ာ…။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္မေထာက္ပံ့ေတာ့ဘူး ဟုတ္လား။ ဘာလို႔လဲဗ်ာ။ ဘာ..။ ဒီစမ္းသပ္မႈ မေအာင္ျမင္ရင္လဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အရႈံးေပၚမယ္။ ေအာင္ျမင္ရင္လဲ အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ မရဘူး။ ဟုတ္လား။ အဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကို ဆက္မေထာက္ပံ့ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ။ တစ္ကိုယ္ေကာင္း သိပ္ဆန္တယ္။ ဒီ စီမံကိန္း၊ ဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ အမႈိက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္ရေတာ့မွာလားဗ်။

မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီလိုပဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကမာၻႀကီးအတြက္ တီထြင္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ထြင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေရဒီယို၊ ေရဒါ၊ X-ray၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္၊ Cryogenicsengineering၊ Transistor၊ ငလ်င္တိုင္းစက္၊ နီယြန္မီးမ်ား၊ ေမာ္ဒန္အလက္ထရစ္ေမာ္တာ၊ ၀ိုင္ယာလက္စ္ ဆက္သြယ္မႈေတြ စသျဖင့္ေပါ့။ ကမာၻ႕အျပင္ဘက္က ေရဒီယိုလႈိုင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းၾကည့္ႏိုင္ၿပီ။ကမာၻႀကီးရဲ႔ reasonance frequency ကို စတင္ေတြ႕ရွိၿပီ။ အက္ဒီဆင္ ရဲ႕ ကုမၸဏီႀကီးမွာ ထုတ္ကုန္အသစ္ေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ေထာက္အကူ ၆ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ စမ္းသပ္ခန္းငယ္ေလးထဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ေစတာေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ အသက္မငယ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ေနထိုင္ရတာ အားအင္ ခ်ည့္ႏွဲ႔ေနသလိုခံစားရတယ္။ ပိုက္ဆံလဲ သိပ္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖာ္လဲ မရွိဘူး။ အိမ္ေထာင္လဲ မရွိဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းရေတာ့မွာေပါ့။ ေအာ္ ေမ့လို႔။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တဲ့ ခိုကေလးတစ္ေကာင္ေတာ့ရွိတယ္ဗ်။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တအားခ်စ္တယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က သူ႔ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ခ်စ္တာ။

၁၉၄၃ ခုႏွစ္ပါ။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က New Yorker ဟိုတယ္၊ အခန္းနံပါတ္ ၃၃၂၇ မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကာၾကာေနရေတာ့မယ္ မထင္ဘူးဗ်။ လူမသိသူမသိ ဒီေလာကထဲ ၀င္လာခဲ့သလို လူမသိသူမသိပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကထဲက ထြက္သြားခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ တံခါး၀မွာ “Do Not Disturb” ဆိုၿပီး စာေလး ကပ္ထားလိုက္တယ္။

ဇန္န၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔၊ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အခ်ိန္က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနတာပါ။ ေအာ္.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အထီးက်န္တာပဲ။ ၾကည့္ဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာ ကို သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေသၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာမွ ေတြ႕တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တံခါး၀မွာ စာကပ္ထားတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာ ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂိဳလ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္နဲ႔ ျပတိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Robert Underwood Johnson ကို လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျမင္ေနရတယ္။ ေအာ္… အက္ဒီဆင္ ေန႔တဲ့။ တစ္ကမာၻလံုး မီးေတြ ဖ်က္ၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ အဲ.. လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကို ေမးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္(တက္စ္လာ) ကိုသိလားတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျဖတယ္။ ဘယ္သူလဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထြင္ခဲ့တဲ့ တစ္ကမာၻလံုးကို အခမဲ့ မီးအားေပးဖို႔ ၀ိုင္ယာမဲ့ နည္းပညာ ကို ေနာက္လူေတြ ခုထိ ထပ္မထြင္ႏိုင္ၾကလို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ အဲ့နည္းပညာက တစ္ခါတည္း ပါလာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်န္ ခဲ့ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။

နီကိုလာ တက္စ္လာ (Nikola Tesla – 10 July 1856 ~ 7 January 1943)


(တက္စ္လာေသဆံုးျခင္း ၇၄ ႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ ခံစားေရးသားသည္။ သူဟာ ေခတ္သစ္ကမာၻကို တီထြင္ခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ ကမာၻ႕သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေတာ္ဆံုး လူသားတစ္ဦးဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။သူ႔ရဲ႕ တီထြင္မႈေတြကို သူေသၿပီး ေနာင္ ႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ၾကာမွသာ လူေတြ နားလည္လာၾကပါတယ္။သူဟာ အက္ဒီဆင္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္သာမက တစ္ကမာၻလံုးရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္တစ္ဦးလဲျဖစ္ပါတယ္။သူ႔အတြက္ ပိုက္ဆံ၊ ဂုဏ္ ဘာမွ မလိုခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ကမာၻႀကီးပိုေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ဦးသက္သက္ပါပဲ။)

-သာထက္ေအာင္

၇.၁.၂၀၁၄