ၾကည့္ပါဦး။ဒီလိုစၾက၀ဠာထဲက အရမ္းေသးငယ္ လွတဲ့ အစက္ကေလးေပၚမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးမ်ား စၾက၀ဠာႀကီးအေၾကာင္းကို ေလ့လာႏိုင္ေနၾကတာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား
ၾကယ္စင္စုႀကီးေတြၾကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အာကာသယာဥ္ငယ္ေလးေတြ ပို႔ႏိုင္ေနၾကတာလဲ။
ဒါေတြအကုန္လံုးဟာ
လြန္ခဲ့တဲ့ရာစုႏွစ္အနည္း ငယ္ အတြင္းမွာပဲျဖစ္ပ်က္လာခဲ့တာပါ။တစ္ ဟုန္ထုိုးဆိုသလို လူသားေတြဟာ
စၾက၀ဠာႀကီး ထဲကို ေျခဆန္႔လာခဲ့ၾကတာပါ။ အဲ့ဒီမတိုင္ခင္
အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္မွာ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို စိုးစြန္းမွ မသိေသးပါဘူး။ ေသးငယ္လွတဲ့ စၾက၀ဠာ
ေလး။ ကမာၻဗဟိုျပဳစၾက၀ဠာေလး။ ဒီစၾက၀ဠာအက်ဥ္းခန္းငယ္ေလးထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္ လာပါသလဲ။ ဒါဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ ရွာေဖြသူေတြ၊ ေလ့လာသူေတြ၊ စူးစမ္းသူေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားအား ထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ သူတို႔ကို နာမ္စားတစ္ခုနဲ႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ သိပၸံပညာရွင္မ်ား။ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ဘက္ထဲ အသည္းႏွလံုးထဲမွာ အလြန္ရိုးရွင္းတဲ့ အေျခခံစည္းမ်ဥ္း ၅ ခုရွိပါတယ္။
(တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္ရံုနဲ႕ အဲ့ဒီအခ်က္ဟာ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘုရားအပါအ၀င္ေပါ့။)
၂ ။ မိမိကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားပါ။
၃ ။ မိမိကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ပါ။
(ခင္ဗ်ားစိတ္ေက်နပ္တာနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီအခ်က္တစ္ခ်က္ကို မွန္ၿပီလို႔ မယံုလိုက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အမွန္မဟုတ္ပါဘူး။)
၄ ။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈ၊ ေလ့လာေတြ႕ရွိမႈေတြကရတဲ့ သက္ေသေတြက တစ္ဆင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ပါ။
(တစ္ကယ္လုိ႔ ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္ဟာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုမွာ မွားယြင္းသြားသလား။ ဒါဆို အဲ့ဒီအခ်က္ကို လက္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ သက္ေသတစ္ခုက ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေနရာမွန္သမွ်ကို လုိက္သြားပါ။)
၂ ။ မိမိကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားပါ။
၃ ။ မိမိကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ပါ။
(ခင္ဗ်ားစိတ္ေက်နပ္တာနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီအခ်က္တစ္ခ်က္ကို မွန္ၿပီလို႔ မယံုလိုက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဟာ အမွန္မဟုတ္ပါဘူး။)
၄ ။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈ၊ ေလ့လာေတြ႕ရွိမႈေတြကရတဲ့ သက္ေသေတြက တစ္ဆင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ပါ။
(တစ္ကယ္လုိ႔ ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္ဟာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုမွာ မွားယြင္းသြားသလား။ ဒါဆို အဲ့ဒီအခ်က္ကို လက္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ သက္ေသတစ္ခုက ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေနရာမွန္သမွ်ကို လုိက္သြားပါ။)
အားလံုးထဲက အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့
၅ ။ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ထားပါ။ သင္ဟာမွားေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ။
အေတာ္ဆံုး၊ အႀကီးက်ယ္ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ေတြ။ နယူတန္၊ အိုင္းစတုိင္း၊ ဖာရာေဒး၊ တက္စ္လာ၊ အျခား သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ သိပၸံပညာရွင္ေတြ အကုန္လံုး။ သူတို႔အားလံုးဟာလဲ တစ္စုတစ္ခုမွာေတာ့ မွားခဲ့ၾက တယ္။ အမွားေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ပုထုစဥ္လူသားေတြေလ။
တကယ္ေတာ့ သိပၸံပညာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သဘာ၀ႀကီးအၾကား နားလည္မႈေတြမလြဲေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးထားတဲ့ ေပါင္းကူးတံတားပါပဲ။ စၾက၀ဠာႀကီးဟာ ေမွာင္မိုက္ေနတယ္။ အစက္က ေလးအခ်ိဳ႕က ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္နဲ႔။ၾကယ္ေတြ ရဲ႕အကြာအေ၀းေတြကိုတိုင္းတာ၊ ကမာၻႀကီးရဲ႕ သက္တမ္းကိုတြက္ခ်က္တာ၊သက္ရွိေတြ ဘယ္လိုစ ျဖစ္သလဲ စူးစမ္းတာ။ ဒါေတြလုပ္လိုက္ေတာ့ေကာ ဘာေတြထူးသြား သလဲ။ ေကာင္းၿပီ။ ဒီအခ်က္ဟာ ခင္ဗ်ားေနခ်င္စိတ္ရွိတဲ့စၾက၀ဠာရဲ႕ အရြယ္အစား အေပၚမွာ မူတည္လိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕ဟာ စၾက၀ဠာ ေသးေသးေလးထဲမွာပဲ ေနခ်င္ၾကတယ္။ အဆင္ေျပ ပါတယ္။ နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႀကီးႀကီးထဲမွာ ေနခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်က္ကိုစိတ္ထဲအသည္းႏွလံုးထဲသြင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာမ်ားဆိုရင္ေလ....ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလထဲကို ေျမာက္ေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလို ခံစားမိတိုင္း ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္ကယ္ျဖစ္ ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာပဲျဖစ္ေနတာလား။ ထားပါေတာ့။ တစ္ကယ္အေရးပါတာကေတာ့ အမွန္တရားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြဟာ သဘာ၀တရားႀကီးရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ပမႊား ေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘာေတြရွိလဲ သိခ်င္တယ္။ Big Bang မတိုင္ခင္ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ သိခ်င္တယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ အစြန္းတစ္ဖက္မွာ ဘာေတြရွိလဲ သိခ်င္တယ္။ သက္ရွိေတြ ဘယ္လို စျဖစ္ခဲ့လဲ သိခ်င္တယ္။ စၾက၀ဠာႀကီးရဲ႕ အျခားတစ္ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သက္ရွိေတြ ရွိေသးသလား သိခ်င္တယ္။ ရွိရင္လဲ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူူသားေတြရဲ႕ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြကို သိခ်င္တယ္။ သူတို႔အကုန္လံုးကို သိခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ ေကာင္းက်ိဳးေပးတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ အခ်ိတ္ အဆက္ေလးတစ္ခုျဖစ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေလးေတြကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္။ ေကာင္းက်ိဳးေပးခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္....... သိပၸံပညာရွင္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။
-သာထက္ေအာင္
-သာထက္ေအာင္
No comments:
Post a Comment