ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငါးေလးေတြလိုမ်ားျဖစ္ေနမလားမသိဘူးေနာ္

Come with me

"Science is the Poetry of Reality"

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို ေခၚသြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ လိပ္ကန္ငါးကန္ရွိတယ္။ ၾကာပန္းေအာက္မွာ ငါးၾကင္းေရာင္စံုေတြ လိပ္ကေလးေတြကူးေနပါတယ္။ အဲ့ဒီေဘးမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြဘယ္ေရာက္ေရာက္လႊင့္ထားလိုက္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြေမးတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေမးခြန္းေတြလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ ေရကန္ထဲက ငါးဟာ ကမာၻႀကီးကို ဘယ္လိုျမင္မလဲေပါ့ေနာ္။ ငါးတို႔ရဲ႕ ကမာၻႀကီးဟာလဲ ထူးဆန္းေနမွာပဲ။

ငါးကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ကမာၻႀကီးဟာ ေနာက္ေနတဲ့ေရရယ္၊ ၾကာပန္းေတြရယ္နဲ႔ လုပ္ထားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမွာပဲ။ ေရေအာက္မွာေနေတာ့ ေရျပင္အထက္မွာ ကမာၻစိမ္းတစ္ခုရွိတယ္လို႔ေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးသိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမာၻကိုသူဘယ္လိုလုပ္နားလည္မလဲ။ ငါးေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာက လက္မ အနည္းငယ္ပဲကြာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေခ်ာက္ႀကီးျခားထားသလိုပါပဲ။ ငါးကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က တစ္ေယာက္တစ္ကမာၻစီ။ တစ္ေယာက္ကမာၻထဲကို တစ္ေယာက္မ၀င္၊ သို႔ေသာ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ပါးပါးေလးသာ ျခားထားပါတယ္။

ငါးေတြမွာလဲ ငါးသိပၸံပညာရွင္ေတြရွိမွာပဲေနာ္။ ငါးသိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္က ၾကာေတြအထက္မွာ ကမာၻတစ္ခုရွိေနတယ္လို႔ေျပာရင္ က်န္ငါးပညာတတ္ေတြက အဲ့ဒီငါးကို ျပက္ရယ္ျပဳၾကမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါးပညာတတ္ေတြအဖို႔ ငါး ထိေတြ႕၊ ျမင္ႏိုင္တာေတြကမွ အစစ္အမွန္ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေရကန္ဟာ သုူတို႔အတြက္ အလံုးစံုပဲ။ ေရကန္ေက်ာ္တဲ့ မျမင္ရတဲ့ ကမာၻရွိတယ္ဆိုတာ သိပၸံေတြးနည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိုးေတြရြာခ်တယ္။ ေရကန္ရဲ႕ ေရျပင္ကို မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက်တယ္။ ေရျပင္ကေလး ဗေယာက္ဗယက္ မျငိမ္မသက္ျဖစ္ပါတယ္။ မိုးနဲ႔ေလက လြတ္ရာ ကၽြန္ေတာ္ေျပးတုန္းမွာ ေရကန္ထဲက ငါးေလးေတြဒီကိစၥကို ဘယ္လိုေတြးတုန္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ၾကာပန္းေတြက သူ႕ဟာသူလႈပ္ေနတာ။ ဘာကမွ သူ႔ကို မတြန္းပဲနဲ႔။ ေလကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသလို ငါးေလးေတြက ေရကို ျမင္မွာမဟုတ္ေတာ့(ေလထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ ေရထဲမွာ ငါးေလးေတြေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလကိုမျမင္ဘူး။ ငါးေလးေတြကလဲ ေရကိုျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး။) ၾကာပန္းေတြသူ႕အလိုလို လႈပ္ေနပါလားလို႔ ၾကံရ ေတြးရ ခက္ေနမွာပဲ။

ငါးပညာတတ္ႀကီးေတြကေတာ့ သူတို႔မသိတာကို ဖံုးကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ “အား” တစ္ခုခုရွိေနတယ္လို႔ လုပ္ဇာတ္ခင္းၿပီး ညဏ္စင္ရမွာပဲ။ ေရျပင္အထက္မွာ လႈိုင္းရွိတာမသိႏိုင္ေတာ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါကမွ မတြန္းဘဲနဲ႔ ၾကာပန္းေတြလႈပ္တာဟာ  ၾကာပန္းေတြတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုအေပၚမွာ သက္ေရာက္ေနတဲ့ “အား”ေၾကာင့္ လို႔ေျပာၾကမွာပဲ။ တစ္ျခားခမ္းနားတဲ့ အမည္လဲ တပ္ေကာင္းတပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေ၀းက သက္ေရာက္ႏိုင္မႈ၊ ဘာကမွလဲ မထိပဲနဲ႔ ေရြ႕ႏိုင္ပါတဲ့ ၾကာရဲ႕ စြမ္းရည္ အဲ့သလိုအမည္ေတြေပးမွာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ငါးသိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ကို ေရကန္ထဲကေန အျပင္ဘက္ကို ထုတ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါ့မလဲ။ ငါးသိပၸံပညာရွင္ႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို စမ္းေနတုန္းမွာ တြန္႔လိမ္ေနမွာပဲ။ ေရကန္ထဲက သူ႔ေရာင္းရင္းေတြကေကာ သူေပ်ာက္သြားတာကို ဘယ္လိုစဥ္းစားၾကမွာလဲ။ တစ္ေကာင္ေကာင္ကေတာ့ သူတို႔ကမာၻက ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိမွာပဲ။ ဘာသဲလြန္စမွ မရွိပဲနဲ႔ ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ သူတို႔ ကမာၻထဲမွ ခုနက ငါးသိပၸံပညာရွင္ႀကီးမရွိေတာ့ဘူး။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ အဲ့ဒီအေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရကန္ထဲျပန္ပစ္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေပ်ာက္သြားတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ငါးႀကီး ျပန္ေပၚလာၿပီ။ ငါးေတြအဖို႔ မယံုႏိုင္စရာ အထူးအဆန္းေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အျပင္ေရာက္တဲ့ငါးသိပၸံပညာရွင္က အံ့ဖြယ္သူရဲ ေတြေျပာျပေတာ့မွာပါပဲ။ “ငါ့ကြာ၊ ရုတ္တရက္ ကမာၻ(ေရကန္) ထဲက ေျမာက္သြားၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ ငရဲျပည္ကိုေရာက္သြားတယ္။ အဲ့မွာ ေတာ္ေတာ္ပူတယ္။ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ လင္းတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပံုသ႑ာန္ရွိတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။ အထူးဆန္းဆံုးကေတာ့ ငါ့ကို ဖမ္းထားတဲ့သတၱ၀ါပဲ(ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတာ)။ ငါတို႔နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မတူဘူးကြာ။ ငါျဖင့္ ဆူးေတာင္မရွိတဲ့ သတၱ၀ါကိုေတြ႔လိုက္ရတာ လန္႔သြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆူးေတာင္မရွိလဲ သူက လႈပ္ရွားႏိုင္တယ္ကြ။ အဲ့ဒီငရဲျပည္ကို ငါတို႔ဆီက နိယာမေတြနဲ႔ ေျပာလို႔မရဘူးထင္တယ္ကြ။ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခုငါ ငါတို႔ကမာၻဆီျပန္ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ၊” (ငါးအမ်ားစုသည္ ငါးကမာၻအျပင္ဘက္ ထိုခရီးကို ထိုငါး ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလို႔ပဲ ထင္ၾကသည္။)

ကဲ………. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေရအိုင္ေလးတစ္ခုမွာ ေရာင့္ေရာင့္ရဲရဲ ကူးခက္ေနတဲ့ ငါးေတြလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ေရအိုင္ထဲမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးကူးေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စၾကာ၀ဠာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ႏိုင္ၾကားႏိုင္တဲ့အရာေတြပဲ ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတာပါပဲ။ ေတြ႕ဆံုက်၊ ျမင္ေနက် အရာေတြပဲ ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနေတာ့ အျခားကမာၻေတြ၊ တျခားအတိုင္းဒိုင္မန္းရွင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကပ္ကပ္ေလးမွာတင္တည္ရွိေနႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ျငင္းၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပၸံပညာရွင္ေတြက “အား” အယူအဆေတြကို တီထြင္လိုက္တာကလည္း သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားက ဟင္းလင္းျပင္မွာ ရွိေနတဲ့ မျမင္ႏိုင္တဲ့ တုန္ခါမႈလိႈိုင္းေတြကို မသိၾကလို႔ပါပဲ။( လူေတြမျမင္ႏိုင္မၾကားႏိုင္တာေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ဥပမာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္၊ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ စသျဖင့္ Spectrum ျပင္ပကအလင္းေတြ၊ အသံလႈိုင္းမွာလဲ တုန္ႏႈန္း 20 Hz နဲ႔ 20000 Hz ျပင္ပကအရာေတြကို မၾကားႏိုင္ပါဘူး)။ စမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ မေတြ႕ႏိုင္တာနဲ႔ အျခားအတိုင္း ဒိုင္မန္းရွင္းေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္ အခ်ိဳ႕ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေလွာင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

ေရကန္နားကျပန္လာၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျခား ဒိုင္မန္းရွင္းေတြ ရွိေနႏိုင္တယ္လို႔ သေဘာတက် ေတြးမိတယ္။ ကာလခရီးသည္ႀကီး တျခား ဒိုင္မန္းရွင္းေတြထဲကို၀င္၊ အျခားေသာ စၾကာ၀ဠာႀကီးေတြထဲကိုေရာက္တဲ့ သိပၸံပံုျပင္ေတြကို မက္မက္ေမာေမာ ဖတ္ေတာ့တာပါပဲ။