အရူးတစ္ေယာက္ေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္

"Science is the Poetry of Reality."

ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ ဂြက်တဲ့့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ကေလးမ်ိဳးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလာကႀကီးက က်ဳပ္ကို အေဖာ္ျပဳေနတယ္လိုံ ခံစားရတယ္။ Science လို႔ေခၚတဲ့ သိပၸံ က လူေတြနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကမာၻပဲ။ ၾကယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ လမင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာခ်စ္သူ။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ သိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူပံုကို facebook မွာ ခဏခဏတင္တယ္။ တစ္ရက္ရက္ေတာ့ အတူတူတြဲရိုက္ၿပီးတင္မွာပါ။

က်ဳပ္ကိုယ္ပိုင္အေတြး ကိုယ္ပိုင္ကမာၻထဲမွာ ဒီလိုလြတ္ေျမာက္ေနတာေၾကာင့္က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ တကယ့္ကိုပဲ စပယ္ရွယ္ႀကီးလို႔ ခံစားရတယ္ဗ်။ အထီးက်န္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လုိ႔ မခံစားရဘူးဗ်။ လူအမ်ားစုက စာက်က္မယ္.. စီးပြားရွာမယ္ ၿပီးရင္ ေသမယ္ ဒါပဲဒါပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ျဖစ္တည္ျခင္း (၀ါ) ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ျဖစ္ေနျခင္းဆီက လြတ္ေျမာက္ေစသဗ်။

က်ဳပ္ ၁၁ ႏွစ္သားကတည္းက science ကိုစိတ္၀င္စားတယ္။ science လို႔ ေျပာရင္နည္းနည္းမ်ား ႀကီးက်ယ္သြားမလား။ ထားပါေတာ့။ ဒီ ေလာကႀကီးရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ ပေဟဌိျဖစ္ေနတဲ့ သမိုင္းေတြ။ က်ဳပ္က ေရွးေဟာင္းသုေတသနကိုလဲ စိတ္၀င္စားတယ္။ မႏၱေလးတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက က်ဳပ္ရဲ႔ငယ္ေပါင္း အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီးေတာ့ အိႏၵဳ ျမစ္၀ွမ္းေက်ာက္စာကို ေဖာ္မလို႔ေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးေသးတယ္၊ ဒီေက်ာက္စာဟာ ကမာၻေပၚမွာ အဓိပၸာယ္ မေဖာ္ရေသးတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာေက်ာက္စာ။ ေရွးက်တဲ့ ေလ့လာခ်က္ေတြအရ သေကၤတ 0 ရဲ႔ အဓိပၸာယ္ဟာ ဆူမာရီးယန္း ဘာသာမွာ ဆိတ္ သို႔မဟုတ္ သိုးတဲ့။ ယူဒူလို႔ အသံထြက္တယ္။ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းမွာလဲ ယူဒူက ဆိတ္ပဲ။ ျပတိုက္တစ္ခုမွာလဲ သေကၤတ 0 ရဲ႔႕ေဘးမွာ ဆိတ္ပံုကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဒါဟာအတူတူျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

က်ဳပ္ သစ္ခြစိုက္ဖို့လဲ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ က်ဳပ္အေမေမြးတဲ့ၿမိဳ႔ ေနာင္ခ်ိဳၿမိဳ႕မွာ။ သိလား.. ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းကေလ။ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းေတြကိုလဲ စိတ္၀င္စားတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက Jurrasic Park ကားၾကည့္ၿပီးေတာ့ ရူးတာ။ ၿပီးေတာ့ science အေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ။ မလြတ္တမ္းဖတ္တယ္။ အဲ့လိုစာအုပ္ေတြ ေတြ႔ရင္ကို မရိုးမရြနဲ႔။ တာ၀န္ႀကီးတစ္ခုလို ခံစားရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေနေန ႀကိဳးစားၿပီးဖတ္တာပဲ။ တက္စ္လာ၊ အိုင္းစတိုင္း၊ နယူတန္၊ ခ်ားစ္ဒါ၀င္၊ ဒါဗင္ခ်ီ စတဲ့ သိပၸံ ဘိုးေအႀကီးေတြ ရဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ဳပ္အေတြးက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရူးသြားေရာ။ အားက်တာေလ။

၉ တန္းတုန္းက ေက်ာင္းက chemistry lab ထဲမွာ ေလွ်ာက္လုပ္ဖူးတယ္။ ဆရာမလစ္တုန္း။ မီးစြဲေနတဲ့ မဂၢနီဆီယမ္ျပားေလးကို ေရထဲ ခ်ၾကည့္.. မီးဆက္ေလာင္ေနတယ္။ မဂၢနီဆီယမ္ျပားက ေရထဲမွာ ရွိတဲ့ ေအာက္ဆီခ်င္ကို ဆုပ္ယူတာကိုးဗ်။ ဗီးနပ္ေထာင္ေခ်ာက္ပင္ရဲ႔ ပါးစပ္ထဲကို သၾကားနဲ႔ အသားေတြ ထည့္ၾကည့္တယ္။ ဘယ္အရာက ပါးစပ္ပိတ္ေအာင္ လုပ္တာတုန္းလို႔ ၾကည့္တယ္။ အပင္တစ္ပင္ကို ေရေလာင္းဖို႔ ေမ့တယ္ဆိုပါေတာ့.. တစ္ပင္လံုးမျငိဳးခင္ အရြက္ တစ္ရြက္ပဲ စၿငိွဳးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဗ်။ ဒါဟာ ေရကိုထိန္းဖို႔လုပ္တဲ့ အပင္ရဲ႔ အလြယ္နည္းလား။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက သၾကားကိုစားေတာ့ ဆခရင္ကိုေကာ စားလား စမ္းၾကည့္ေသးတယ္။ ဆခရင္ ေမာ္လီက်ဴးဟာ က်ဳပ္တို႔လွ်ာက အရသာခံ အဖူးေလးေတြကို အရူးလုပ္သလို သူတို႔ကိုေရာ လုပ္နိုင္လားလို႔ သိခ်င္တာနဲ႔။

သိပၸံ က ၀ိတိုရိယ ေခတ္က စခဲ့တယ္ထင္တာပဲ။ စြန္႔စားခန္းႀကီးတစ္ရပ္အေနနဲ႔။ ကမာၻအသစ္ေတြ ပြင့္ထြက္သလိုပဲဗ်။ ကနဦးရွာေဖြသူေတြက လူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ပံုစံတူေနတဲ့ ေမ်ာက္ႀကီးေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟလကို ပထမဆံုးအေနနဲ႔ၾကားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူတို႔ဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ တုန္လႈပ္သြားၾကမလဲ။ အဲဒီသတၱ၀ါေတြဟာ လူေျပာင္းကာနီးသတၱ၀ါႀကီးေတြ မဟုတ္လား။(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါ၀င္ရဲ႔ မ်ိဳးဆင့္ေျပာင္းလဲျခင္းကို လံုး၀လက္ခံတယ္။) ေနာက္ ဇာမဏီငွက္ႀကီးေတြ ေတြ႔မယ္ဆိုရင္ေကာဗ်ာ။ သစ္ကုလားအုပ္ရဲ႕ လည္ပင္းရိုးဟာ စာကေလးရဲ႕ လည္ပင္းရိုးနဲ႔ အေရအတြက္ အတူတူပဲ၊ ဒါ မ်ိဳးဆင့္ေျပာင္းလဲျခင္း (evolution) ျဖစ္ထားတာဆိုရင္ေကာဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာက ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ၁ ေပေလာက္ရွည္တဲ့ သစ္ခြပန္းတစ္မ်ိဴးေတြ႔တယ္တဲ့။ ဒီလိုဆို ဒီသစ္ခြကို စုပ္ဖို႔ ႏႈတ္သီးေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ ပိုးဖလံ တစ္မ်ိဳး ရွိဆဲ သို႔မဟုတ္ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ေကာဗ်ာ။ မႏုႆေဇဒပညာရွင္ေတြက ၄ ေပေလာက္ပဲ အရပ္ရွည္တဲ့ ပစိဂမီ ေတြ႔တယ္။ ပစ္ဂမီေတြက ကမာၻမွာ အရပ္ရွည္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ၀ါတူဆီ လူမ်ိဴးေတြ နဲ႔ မိုင္တစ္ရာ အတြင္းမွာပဲ ေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေကာဗ်ာ။

နည္းပညာဟာလဲ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြလိုပဲ science ကို ေမာင္းႏွင္တာလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ မိုက္ခရိုစကုပ္၊ တယ္လီစကုပ္ စသည္ျဖင့္စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တယ္လီစကုပ္ေနာက္က ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးက ပိုအေရးႀကီးတာဗ်။ ဂယ္လီလီယိုရဲ႕ အရင္က လူေပါုင္းမ်ားစြာ တယ္လီစကုပ္ၾကည့္ဖူးတယ္။ ဂယ္လီလီယိုကပဲ ေျမျပင္ကိုမၾကည့္ပဲ မိုးေပၚ ကို စ ေထာင္ၿပီးၾကည့္ခဲ့တာ။

ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုလား။ ၿဂိဳလ္သားေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ။ ယံုတာမယံုတာ အပထား။ က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္။ စၾကာ၀ဠာထဲမွာ ၾကယ္အစင္းေပါင္း အနည္းဆံုး 70 thousand million million million(70 sextiliion or 7*10^22) ရွိတယ္ဗ်။ ဒါၾကယ္ေတြေနာ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႔ တစ္လံံုးတည္းေသာ ေနမင္းလို ၾကယ္ေတြ။ က်ဳပ္တုိ႔ ကမာၻလို ၿဂိဳလ္အေရအတြက္ကိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ အဲ့ထဲမွာ ဒီ planet earth ေခၚတဲ့ ကမာၻတစ္လံုးတည္းသာ သက္ရွိရွိနိင္လား။ ၿပီးေတာ့ ၿဂိဳလ္သားေတြက က်ဳပ္တုိ႔ ကမာၻထက္ ႏွစ္သန္းေပါင္းခ်ီၿပီး ေရွ႔ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ေကာဗ်ာ။ စၾကာ၀ဠာရဲ႕ သက္တမ္းက ၁၃.၆ ဘီလီယံ ႏွစ္။ ကမာၻရဲ႔ သက္တမ္းက ၄.၆ ဘီလီယံ ႏွစ္။ မီလီယံဆိုတဲ့ ႏွစ္က စၾကာ၀ဠာရဲ႔ သက္တမ္းနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ လံုး၀ ေပ်ာက္သြားမယ္ေလ။ Neglect လုပ္လုိ႔ရေလာက္ေအာင္ကို နည္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္လို႔ ၿဂိဳလ္သားေတြသာ ကမာၻေပၚ ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္ေခတ္က လူနဲ႔ အနာဂတ္ေခတ္ကလူနဲ႔ နည္းပညာကြာသလို လူသားေတြနဲ႔ ကြာျခားေနလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿဂိဳလ္သားေတြ၀င္လာမွသာ ဒီလို တစ္ကြဲတစ္ျပားျဖစ္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီး စည္းလံုးသြားနိုင္လိမ့္မယ္။ ဒီလိုအေတြးေတြ။

ဒါေတြ ဘာလို႔ က်ဳပ္ေျပာေနသလဲ သိလား။ က်ဳပ္ ၈ ႏွစ္သားက ေနာင္ခ်ိဳၿမိဳ႔ရဲ႔ေကာင္းကင္မွာ တစ္ခါ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တုန္းက မႏၱေလး-ျမင္ၿခံလမ္းေပၚ ေကာင္းကင္မွာ တစ္ခါ UFO နဲ႔ ၿဂိဳလ္သားေတြကို ႏွစ္ခါတိတိ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုရင္ေကာဗ်ာ။
ေတာ္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားကိုသနားလာၿပီ။ ဆက္ေျပာရင္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္လိုရူးသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ေအး..... ရူးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀၉ ၂၀၅ ၃၇၃၉ ကိုဆက္လိုက္။ ၿပီးရင္ က်ဳပ္အိမ္လာ... ဆက္ေျပာၾကမယ္။

သာထက္ေအာင္